Mieke Mosmuller

Biografie

Mieke mosmuller werd op 21.2.1951 in Amsterdam geboren. Haar vader David Crull kwam uit Noord-Holland, haar moeder Marie van den Broek uit Limburg. De twee ontmoetten elkaar in Limburg en vestigden zich In Amsterdam. Mieke was het enige kind en moest toen ze acht jaar was de dood van haar vader beleven (ze was erbij tegenwoordig toen hij plotseling stierf). Sindsdien heeft de vraag naar de dood steeds in haar geleefd. Ze was een zeer begaafd kind, dat na de katholieke lagere school naar het stedelijke Barlaeus Gymnasium wilde. Ze had een sterke wil om het leven te leren kennen. Ze haalde het eindexamen met hoge cijfers in zowel de alfa- als de bètavakken. Ze had Bach leren kennen in de wiskundeles, vatte voor die muziek een diepe liefde op; zelf speelde ze piano en klassieke gitaar. Ze studeerde geneeskunde aan de Universiteit van Amsterdam. Tijdens de studie leerde ze Jos Mosmuller (haar huidige man) kennen, ook student geneeskunde. Na hun studie vestigden zij zich in Limbricht als apotheekhoudende huisartsen. Ze kregen drie kinderen.

In 1981 ontdekten zij de homeopathie als buitengewoon werkzame medicijn - ondanks alle wetenschappelijke vooroordelen. Voor die werking vonden zij de kennistheoretische fundering in de anthroposofie van Rudolf Steiner. In 1985 verhuisden zij naar Den Haag, waar zij werkten als artsen voor homeopathie, en waar ze de anthroposofie en haar betekenis voor wereld en mens verder onderzochten. Sinds 1993 schrijft Mieke Mosmuller boeken, die door Jos Mosmuller tot 2021 werden uitgegeven. Sinds 2003 wonen zij in Baarle Nassau.

De anthroposofie en de kennistheorie

Van 1984 tot 1998 waren Mieke en Jos Mosmuller lid van de anthropsofische vereniging en van de 'Freie Hochschule für Geisteswissenschaft'. Door de studie en de meditatie van de 'Philosophie der Freiheit' van Rudolf Steiner kwam een geheel zelfstandige innerlijke ontwikkeling op gang. In haar eerste boek, 'Zoek het licht dat opgaat in het westen', heeft zij deze ontwikkeling beschreven, zoals die voor ieder mens in onze tijd te gaan is. Het is de grondslag voor alle volgende boeken, waarin zij telkens het belang van de ontwikkeling van het zelfstandige actieve denken tracht tot uitdrukking te brengen. De noodzaak daartoe heeft zij ook steeds in haar werk als arts ervaren De scholing van het denken werkt door in gevoel en wil en brengt een toename aan harmonie, vrede, rust, gezondheid en psychische kracht - bij een toenemende activiteit van het denken. Die ontwikkeling werkt ook preventief tegen alcohol- en drugsverslaving en vormt de beste preventie tegen dementie. Mieke Mosmuller heeft met haar onderzoekingen veel mensen geïnspireerd.
De beroemde cabaretier Toon Hermans heeft gedurende meerdere jaren met haar gesprekken gevoerd over zijn ideeën over God en geloven. In 1998 verschenen deze gesprekken onder de titel: 'Gewoon God'.

Het punt van scheiding

In 1998 traden Mieke en Jos Mosmuller uit de anthroposofische vereniging. Aanleiding was het standpunt van het bestuur met betrekking tot het vraagstuk van een vermeend racisme bij Rudolf Steiner. In haar boek 'Der lebendige Rudolf Steiner. Eine Apologie' (The living Rudolf Steiner) heeft Mieke Mosmuller getracht te bewijzen dat een racistisch standpunt bij Rudolf Steiner een volslagen onmogelijkheid was en is.
In de loop van de tijd is het eigenlijke punt van scheiding steeds meer in publicaties aan het licht gekomen. Dit punt ligt in het begrip voor het derde hoofdstuk van 'Die Philosophie der Freiheit' van Rudolf Steiner. Over het daar gebruikte begrip van de 'uitzonderingstoestand' is al veel gesproken en gediscussieerd. Door waarnemen en denken, beschouwen en denken, komt de mens tot kennis van de dingen, feiten en van zichzelf. Alleen het denken zelf wordt als activiteit nooit gezien, men ziet alleen de inhoud van de gedachten. Probeer je nu om de activiteit van het denken te beschouwen, dan is dat als het ware een uitzonderingstoestand, omdat je er in het gewone leven nooit toe komt. In dit derde hoofdstuk beschrijft Rudolf Steiner hoe dit voor het verstand is en zegt, dat het nooit mogelijk zou zijn om het denken actueel, terwijl het actief is, te beschouwen - de twee processen denken en beschouwen van het denken moeten steeds na elkaar plaats vinden.

Door intensief onderzoeken van deze 'Beobachtung des Denkens' vond Mieke Mosmuller dat dit 'nooit' weliswaar voor het verstandsdenken geldt, maar dat het heel wel mogelijk is om het denken actueel te beschouwen, denkend te beschouwen, wanneer dit zich in een metamorfose begeeft. Juist deze metamorfose bracht haar tot het schouwen van de geest, tot een schouwend bewustzijn. Zo begon zij met het in een ander licht plaatsen van dit 'nooit'.
Mieke Mosmuller heeft juist dit punt van de denkende aanschouwing van het denken leren kennen als het fundament van de anthroposofie. Het werd de filosofische grondsteen voor haar boek 'Zoek het licht...'.
Zij beschrijft heel duidelijk de weg van de meditatie die tot dit punt van het actuele aanschouwen van het denken kan leiden. Men neemt de denkactiviteit wetend waar in het zelfde ogenblik, dat men dit ontvouwt. Het is waarneming, kennen en beleven tegelijk. Het is niet zozeer de inhoud die ontvouwd wordt, als wel het zich wenden tot de bron waaruit men de gedachten ontvouwt. Het gaat niet om de inhoud van het denken, het gaat om de inhoud in wording, om de levende samenhang tussen de begrippen. Het is de toestand waarin men wetend één is met zichzelf, het zelfstandige beleven van de geest, uitgaand van het zuivere denken. Hiermee heeft ze ook een geneesmiddel in haar werk als arts gevonden. Dit geneesmiddel is vindbaar voor alle mensen - wanneer ze dat willen.

Rudolf Steiner in 'Von Seelenrätseln', GA 21, S. 109 f.:
Ik ben niet van mening dat geestelijk schouwen alleen als een bijzondere gave voor uitzonderlijke personen te bereiken is. Ik moet dit schouwen zien als een vermogen van de menselijke ziel, dat iedereen zich eigen kan maken, wanneer hij de daartoe leidende belevingen van de ziel in zich wekt.'

Haar werk, een opgave voor de wereld

Mieke Mosmuller ziet in de overgang van de 19e eeuw - waar het vertrouwen in het denken nog enigszins bestond - naar de 20e eeuw, waar dit vertrouwen niet meer te vinden is, het optreden van een beslissende verschuiving. Door het verlies van vertrouwen in het denken wordt dit steeds meer vervangen door het belang van het gesproken woord. Daarmee verschuift de waarde van het innerlijke universele 'taalloze' denken naar de nationale spraak. Hoe de mens tot inzicht komt wordt niet meer onderzocht, omdat het denken voor de moderne onderzoeker behoort tot het gebied van de subjectiviteit, en dus niet toegankelijk geacht wordt voor wetenschappelijk onderzoek.
In haar boek 'Ik doe wat ik wil' beschrijft Mieke Mosmuller echter hoe het inzicht steeds weer in de geheime diepten van de mensen geboren wordt. De mens komt tot inzicht, doordat hij dat wat hij waarneemt in voorstellingen omvormt en deze via het herinneringsvermogen tot begrip vormt. Omdat men echter meent dat de objectiviteit slechts in de zintuigwaarnemingen te vinden is - en deze ook een overmacht zijn gaan vormen - bemerken de mensen steeds minder hun denken, hun begrip, zichzelf als begrijpend wezen. Dan echter zal de macht van de zintuigindrukken ook de overwinning behalen.

Mieke Mosmuller, 2013:
Het redden van de ondergang van het denken is tevens het redden van de vrijheid, maar daarmee ook het behoud van de allerhoogste kwaliteit die de mens heeft en die in geen enkel ander natuurwezen te vinden is: Dat is de liefde.

Bibliografie